Antarktyda. Ciekawostki dla dzieci, znaleziska, odkrycia

Rocznie najbardziej tajemniczy i najzimniejszy kontynent planety ekscytuje naukowców interesującymi odkryciami, niezwykłymi faktami i skamieniałymi szczątkami dawno wymarłych zwierząt znalezionych w wiecznej zmarzlinie.

Chociaż królestwo lodu rozciąga się na 14 107 000 km2. Antarktyda to jedyne miejsce, w którym nie ma stałych ludzkich siedzib, a jedynie 89 sezonowych lub stałych stacji naukowych.

Miąższość pokrywy lodowej może sięgać 2,5 km, a prędkość wiatru w miesiącach zimowych czasami przekracza 322 km/h. Jednocześnie Antarktyda nie jest pozbawiona życia, kilka zwierząt i roślin potrafiło przystosować się nawet na tej lodowatej pustyni.

Historia odkryć i znalezisk

W XVIII wieku. członkowie ekspedycji Jamesa Cooka wielokrotnie przekraczali koło podbiegunowe, a nawet osiągnęli 71 stopni szerokości geograficznej południowej, zbliżając się do Wysp Sandwich Południowych. Po zakończeniu rejsu kapitan Cook ogłosił, że na południowych szerokościach geograficznych nie ma dużego lądu.

Ludzie nie podejrzewali niezwykłego kontynentu pokrytego lodem aż do 1820 roku, kiedy Antarktyda została odkryta przez rosyjską ekspedycję kierowaną przez F. Bellingshausena i M. Łazariew.

Przez kolejne 20 lat kontynent był uważany za dużą wyspę. Przez lata badań surowego lądu dokonano niezwykłych odkryć i znalezisk.

Skamieniałości w wiecznej zmarzlinie

Pierwsze skamieniałe kości pradawnych jaszczurek odkryto w 1986 roku, od tego czasu co roku paleontolodzy uzupełniają listę starożytnych mieszkańców planety:

Podczas badań znaleziono ponad tonę skamieniałych kości zwierzęcych.

Meteoryt marsjański Allan Hills 84001

W grudniu 1984 r. na zboczu systemu górskiego Allan Hills odkryto meteoryt, którego struktura zawierała mikroskopijne dyski węglanowe. Naukowcy ustalili, że wiek znaleziska przekracza 4 miliardy lat, spadło ono na Ziemię około 13 tysięcy lat temu.

Przypuszczalnie jest to kawałek skały Marsa, odłamany przez większy meteoryt i wyrzucony do Układu Słonecznego. Pod potężnym mikroskopem odkryto mikroskopijne skamieniałości należące do bakterii magnetotaktycznych żyjących w środowisku wodnym, złożach powierzchniowych i podziemnych.

Najbardziej niezwykłe miejsca przyrodnicze

Antarktyda (ciekawe fakty na jej temat kojarzą się często z niezwykłą rzeźbą terenu) to kontynent, na którym pod wielotonową wielotonową kryją się ostre górskie szczyty, rozległe jeziora i głębokie przepaści. grubość wiekowego lodu, większa niż słynny Wielki Kanion w USA.

Transatlantyckie pasmo górskie

Pasmo górskie, które dzieli stały ląd na ląd, rozciąga się między północną częścią Ziemi Wiktorii (Przylądek Adair) a Ziemią Coats na ponad 3500 km. W niektórych miejscach szyk składający się z oddzielnych systemów jest jednym z najdłuższych na świecie. Średnia wysokość grzbietów to 1800-3200 m, najwyższym szczytem jest Queen Alexandra (4528 m).

Dzieli Antarktydę na 2 części o różnym pochodzeniu i budowie geologicznej:

• Wschodnia, o stosunkowo wyrównanej rzeźbie, naprzemiennie niskie wzgórza z oddzielnymi płaskowyżami i pasma górskie do 3-4 km wysokości.
• Zachodnia, leżąca w rejonie nowego fałdowania. Współczesne badania wykazały, że składa się z grupy nierówno wysokich górskich wysp połączonych lodowcami. Tutaj stożkowe szczyty górskie przeplatają się z równinami szelfów lodowych i głębokimi zapadliska.

Grzbiet powstał ponad miliard lat temu w wyniku zderzenia dwóch kontynentów, które utworzyły superkontynent Rodinia.

Bentley Trench

W zachodniej części Antarktydy, na Ziemi Mary Byrd, znajduje się najgłębszy bezwodny punkt na Ziemi : dno wypełnionej lodem depresji 2540 m poniżej światowego poziomu morza. Upadek zaczyna się u podstawy wysokich pasm górskich systemu Ellsworth i przypuszczalnie powstał jednocześnie z nimi po potężnym przesunięciu płyt litosferycznych.

Ogromny naturalny uskok został odkryty w 1961 roku przez ekspedycję Charlesa Bentleya, od którego imienia został nazwany.

Suche Doliny

Na zachód od McMurdo Sound, pomiędzy grzbietami górskimi znajdują się Suche Doliny, rzadkie obszary Antarktydy wolne od nagromadzenia lodu. Łączna powierzchnia trzech zagłębień wykopanych przez ruch starożytnych lodowców to 8000 metrów kwadratowych. km.

Ciemne kamienie, które pokrywają powierzchnię, nagrzewają się zauważalnie w nigdy nie zachodzącym letnim słońcu, podnosząc temperaturę otaczającego powietrza. Większa część terenu otrzymuje tylko 60-70 mm opadów rocznie, ale norma opadów na tym obszarze nie przekracza 25 mm.

Ciągle wiejące zimne i suche wiatry katabatyczne odparowują krople wilgoci w powietrze. Wahania temperatury, silne wiatry i wietrzenie kriogeniczne nadają granitowym skałom dziwaczne kształty. Na nizinach zaobserwowano wydmy o długości do 200 m.

Eksperci NASA uważają, że ekstremalny klimat tego suchego regionu jest identyczny z warunkami na powierzchni Marsa. Jednak na tym obszarze, gdzie opady płynne nie spadały od milionów lat, znaleziono kolonie różnych bakterii beztlenowych.

Subglacjalne jezioro Wostok

Ogromne subglacjalne jezioro, 15 mil. lata temu odcięta od świata zewnętrznego przez lodowiec. Jego powierzchnia przekracza 16 tysięcy metrów kwadratowych. km, a na głębokości 800-1200 m biją podwodne źródła geotermalne, nie dopuszczając do zamarznięcia wody.

Prawdziwy wiek i skład wody w jeziorze jest nadal nieznany. W przypadku braku źródeł zewnętrznych jezioro jest uzupełniane przez roztopioną wodę z lodowców, wówczas jego wiek może sięgać tysięcy lat. Duże ciśnienie pokrywającego się lodu i ciepło geotermalne źródeł utrzymują wodę w stanie ciekłym, którego temperatura nie przekracza -3°C.

Dno długiego wąskiego basenu przecina wysoka ciemna grań, z której uskoków woda geotermalna o temperaturze do 400 ° C wybucha. Badania trwają, prawdopodobnie w ciepłej wodzie, która wyewoluowała w zamkniętej przestrzeni zbiornika, zostanie odkryty unikalny ekosystem.

Jezioro Varda

W bezśnieżnej oazie Raita znajduje się duże słone jezioro Varda, którego powierzchnia jest pokryta lodem nawet latem. Długość zbiornika wynosi ok. 8 km, maksymalna głębokość to 66-68 m. Uchodzi za najgłębsze z licznych jezior kontynentu. Wardy powierzchniowe Wardy zasilane są przez wpadającą do niej w pełni płynącą rzekę Onyx o długości 30 km.

Antarktyda (ciekawe fakty można znaleźć w tym artykule) to kontynent, na którym płynna ciepła woda znajduje się pod warstwami lodu o grubości do 4 m. Co więcej, im głębszy poziom badań, tym wyższa temperatura: od 0-3°C przy powierzchni do całkiem komfortowych +25°C na głębokości 50-60 m.

Stężenie soli w wodzie jeziora wzrasta wraz z głębokością, przy dnie jest 10-15 razy wyższe niż zasolenie wody morskiej. Pokrycie lodu chroniące głębokie, ciepłe wody przed wychłodzeniem.

Znaleziono 3 warstwy o różnych temperaturach wody:

• 0+4°C pod pokrywą lodową;
• +7+9 °C na głębokości 15-35 m;
• +23+26°C blisko dna.

W 2017 roku grupa naukowców przetestowała hipotezę, że woda w Jeziorze Wardy nagrzewa się z powodu ciepła pochodzącego z dołu, z wnętrzności skorupy ziemskiej.

Niesamowita flora

Związane z lodem gleby większości obszarów Antarktydy są najmniej zróżnicowanymi siedliskami na Ziemi. Wyjątkiem są ruchliwe wybrzeża i zbocza gór nagrzewane promieniami słońca.

Ciekawe, że na Antarktydzie nie rosną drzewa i krzewy, w rzeczywistości odnotowano tylko 2 gatunki roślin kwitnących, ale różne mchy, porosty, glony i mikroskopijne grzyby doskonale się przystosowały. Ich komórki zawierają mało wody, a wszystkie procesy są niezwykle powolne.

Ciecierzyca pospolita (Colobanthus crassifolius)

Niewielka roślina z rodziny goździków pospolitych na porośniętych mchem pustyniach Antarktydy. Wraz z nadejściem wiosny pojawiają się zielone niskie krzewy z małymi żółtymi lub białymi kwiatami i jasnozielonymi liśćmi.

Wysokość roślin nie przekracza 5 cm, miejscami tworzą niewielkie polany kwitnące. Doskonale przystosowane do warunków pogodowych, przymrozki nie szkodzą gwiazdnicy nawet w okresie kwitnienia.

Antarktyda łąkowa (Deschampsia antarctica)

Badania wiecznej zmarzliny wykazały, że gęste trawy darniowe były powszechne w dolinach Antarktydy już w środkowym holocenie.

Bezpretensjonalna trawa gnieździ się między kamieniami, w zacisznych szczelinach i na nasłonecznionych zboczach. Ze względu na sztywność liści nie jest uważany za gatunek paszowy.

Fauna

Życie zwierząt nie jest zróżnicowane, żyjąc w warunkach ekstremalnego zimna, intensywnego promieniowania ultrafioletowego i bardzo wysokiej zawartości soli w środowisku. Większość mieszkańców spędza wiosnę i krótkie lato na lodzie, migrując do cieplejszych regionów na zimną pogodę.

Płetwal błękitny antarktyczny (Balaenoptera musculus)

Chociaż historyczny zasięg płetwala błękitnego obejmuje całe oceany, podgatunek północny woli żerować w zimnej wodzie w pobliżu krawędzi dryfującego lodu Antarktydy. Największe ze wszystkich zwierząt żyjących na planecie osiąga długość 29-33 mi może ważyć do 150 ton. Średnia prędkość to 8-13 km/h, w przerażeniu potrafi rozpędzić się nawet do 25 km/h.

Podczas obserwacji naukowcy zidentyfikowali 10 populacji wielorybów antarktycznych. Zwykle trzymają się samotnie, w miejscach dokarmiania mogą odganiać jednocześnie 2-3 osobniki. Mając dobrą bazę pokarmową, dorosły płetwal błękitny zjada do 1 tony małego kryla i skorupiaków. Aby zebrać plankton, wieloryb nurkuje pod wodą przez 10-15 minut.

Po długim zanurzeniu najpierw na powierzchni wody pojawia się otwór na czubku głowy i mała płetwa grzbietowa. W lodowatej wodzie gęsta szara skóra o niebieskawym odcieniu pokryta jest cienką warstwą mikroskopijnych okrzemek, co nadaje ogromnemu zwierzęciu mistyczny żółto-zielonkawy odcień.

Pingwiny cesarskie (Aptenodytes forsteri)

Największe i najcięższe ptaki z rodziny Penguin tworzą duże kolonie na przybrzeżnym lodzie. Biolodzy naliczyli 38 stałych kolonii, składających się z 300-10 000 ptaków.

Pingwiny cesarskie mają niewielu naturalnych wrogów na lądzie i mogą żyć do 25 lat. Kolor (czarne pióra na grzbiecie i skrzydłach, białe na brzuchu) pomaga pingwinom pozostać niewidocznymi pod wodą.

Podczas polowania poruszają się z prędkością 49-53 km/h, potrafią nurkować do głębokości 500 m i pozostawać na głębokość do 15 minut. Dieta składa się z kałamarnicy, ryby i kryla: mała zdobycz jest natychmiast połykana, większa tusza jest wyciągana przez pingwina na lód i zarzynana na lądzie.

Aby wychować potomstwo, migrują w głąb lądu. Sezon lęgowy przypada na ciepły maj-czerwiec, a pojawiające się w wieku 66-90 dni pisklę jest kolejno karmione i chronione przez rodziców. To jedyni ciepłokrwiści mieszkańcy Antarktydy, którzy spędzają tam zimę.

Burzyk olbrzymi (Macronectes giganteus)

Ogromne ptaki o rozpiętości skrzydeł dochodzącej do dwóch metrów są głównym i najbardziej widocznym składnikiem fauny Antarktyki. Duże drapieżniki żywią się pisklętami innych ptaków, łowią ryby i różne głowonogi i nie gardzą padliną przybrzeżną. Upierzenie jest szare lub brązowe, sporadycznie występują osobniki całkowicie śnieżnobiałe.

Do gniazdowania wybierane są odosobnione miejsca z dala od zaludnionych stacji naukowych. Gniazdują na płaskich szczytach wysokich wzgórz i skał. Pod koniec listopada, wraz z nadejściem wiosennego ciepła, para składa jedno jajo. Dorosłe pisklę wejdzie do skrzydła dopiero w marcu-początku kwietnia.

Z wyjątkiem okresu godowego dorosłe ptaki są doskonale przystosowane do trudnych warunków pogodowych i spędzają życie na morzu.

Lampart morski (Hydrurga leptonyx)

Jest dominującym drapieżnikiem regionu, żeruje na fokach i pingwinach, choć nie porzuca ryb i małego kryla. Młode zwierzęta gromadzą się w grupach po 3-5 osobników, dorośli wolą polować samotnie.

Duży drapieżnik jest dobrze przystosowany do życia w zimnym klimacie:

• przyspieszyć do 40 km/h;
• Zsynchronizowane ruchy wydłużonych przednich płetw pomagają nurkować na głębokość 300 m;
• Ciemny grzbiet i srebrnoszary brzuch z licznymi ciemnymi plamami całkowicie ukrywają drapieżnika w wodzie;
• Głęboki i mocny pysk, osadzony w dwóch rzędach ostrych kłów o długości 2,5 cm, zapewnia udane polowanie.
• Gruba warstwa tłuszczu podskórnego zachowuje ciepło, co pozwala zegar w wodzie lodowej.

Pieczęć Ross (Ommatofoca Rossii)

Najbardziej rzadki rodzaj uszczelki woli osiedlić się w trudno dostępnych miejscach potężnych pakietów pakowania lodu, bez wpadania do oczu badaczy. W sezonie małżeńskim i Molts organizują fokerzy na sezonowym lodzie morskim, reszta życia jest prowadzona w otwartym oceanie.

Samice są zauważalnie większe niż mężczyźni: długość ciała może osiągnąć 2 m, waga nie przekracza 200-220 kg. U dorosłych, podskórna warstwa tłuszczu jest niezwykle rozwinięta, główna część koncentruje się wokół krótkiej masywnej szyi zwierzęcia. Skóra jest pokryta krótkim szczelnym sześcioma: tył i boki są pomalowane w ciemnoszary lub brązowy, brzuch jest znacznie lżejszy.

Polowanie rybne i małżuszki chężów, zdolne do wody pod wodą do 40 minut. Przybliżona liczba ludności 150 tys. Osób.

Biała ryba

Antarktyda (ciekawe fakty na temat jego mieszkańców wiąże się z cechami klimatu) - to jest kontynent, gdzie lodowa woda w pobliżu wybrzeża zawiera rekordową ilość tlenu. Pozwala to na ryby rodziny Channachthidae, aby mieć częściowo lub całkowicie przezroczysty korpus i istnieją bez czerwonych krwinek i hemoglobiny we krwi.

W zimnej pogodzie znana czerwona krew staje się lepsza i gruba, utrudnia żyć życiem, a nawet zabicie żywej istoty. Fizjologia "ryb lodowej" pozwala transportować tlen z wody natychmiast w osoczu, zapewniając im wszystkie części ciała. Skóra i płetwy są zestawem kapilarów, które pochłaniają tlen z wody.

W celu pomyślnej adaptacji przedstawiciele gatunków płacą wolny wzrost, większa serdeczność i niska prędkość.

Bellish Belgica Antarctida

maleńki, drobno z widokiem na owad jest endemią, pomyślnie przetrwanie w warunkach niezwykle niskich temperatur i silnych wiatrów. Okres rozwój Larwy przekracza 2 lata. A życie osoby dorosłej wynosi tylko 5-7 dni.

Naukowcy odkryli, że wytrzymałość MIDGE wynika z niezwykle krótkiego genomu. Składający się z 99 milionów par bloków budowlanych DNA. Owady istniały w epoce plejstoceńskich i udało się przetrwać najbardziej zły przyjazne latanie zlodowacenia.

Najbardziej niezwykłe zabytki

Dzięki nowoczesnym metodom badawczym naukowcy udało się znaleźć wiele nieoczekiwanych zjawisk krajobrazowych i niesamowite naturalne miejsca.

Wulkany ukryte pod lodem

w 2018 roku grupa naukowców z Uniwersytetu w Edynburgu odkryła system górski pod warstwą wiecznego lodu, w tym 91 uśpionych wulkanów. Położone 2 km poniżej pokrywy lodowej Antarktydy Zachodniej, są częścią Antarktycznego Pasa Wulkanicznego, który rozciąga się wzdłuż wybrzeża Ziemi Mary Byrd i Ziemi Edswortha.

Wysokość grzbietu subglacjalnego waha się od 120 do 2850 m, średnice kalder również są zróżnicowane, od 1600 do 5400 m równa się lub przewyższa nawet wymiary wulkanu Yellowstone w Stanach Zjednoczonych, uważanego za największy i najniebezpieczniejszy na świecie.

Przed odkryciem z 2018 r. na Antarktydzie znanych było 47 uśpionych i aktywnych wulkanów, niektóre otoczone aktywnymi topiącymi się lodami fumarolami. Największy z nich, Erebus na Wyspie Rossa, osiąga wysokość 3794 m i jest jednym z najbardziej aktywnych wulkanów na Ziemi. W jego kraterze znajduje się duże jezioro rozgrzanej do czerwoności lawy.

Blood Falls

Antarktyda (ciekawe fakty dotyczące kontynentu przedstawiono poniżej) to kontynent, na którym w 1911 roku Griffith Taylor odkrył w McMurdo Dry Valleys (Antarctica Wschodnia) czerwono-pomarańczowy wodospad spływający po śnieżnobiałym lodowcu.

Woda wpływa do niej z jeziora subglacjalnego o głębokości 400 m, położonego w odległości 1 km. Woda formacyjna zbiornika, utworzona ponad 3 mln. lat temu bogaty w rozpuszczone żelazo, siarczany i minerały.

W 2004 roku zespół naukowców kierowany przez Jill Mikucki odkrył, że to mikroorganizmy nadały wodzie niezwykły kolor. W przypadku braku światła i tlenu, stworzenia istnieją dzięki reakcjom chemicznym przekształcania żelaza żelazowego w żelazo.

Po wystawieniu na powierzchnię, zredukowany metal szybko utlenia się, tworząc rdzę. To ona nadaje wodospadowi krwawy odcień.

Współrzędne dziobka 162°15.809; 77°43.365, do wodospadu można się dostać tylko helikopterem.

Krater na Ziemi Wilkesa

W 2006 roku naukowcy badający zdjęcia z satelitów NASA odkryli duży krater subglacjalny, przypuszczalnie w wyniku uderzenia dużej asteroidy w Ziemię. Średnica znalezionego krateru przekracza 482 m. Obiekt znajduje się 1,6 km pod lodem, w regionie Wilkes Land we Wschodniej Antarktydzie.

Badania w 2018 r. potwierdziły widoczną deformację strukturalną rzeźby oraz obecność obrzeża odpowiadającego cechom znanych kraterów uderzeniowych. Lejek utworzył około 250 mln. lat temu, w okresie permsko-triasowym, prawdopodobnie powodując masowe wymieranie.

Hollow Ice Towers

na stokach aktywnego wulkanu Erebusa, najbardziej południowa na planecie, naukowcy i turystów zauważyła wysokie stożki lodowe pojawiające się w nieoczekiwanych miejscach. Fantazyjne formy lodu są utworzone w wyjściowych miejscach fumarole - pęknięć, z których rozróżnia się gorąca para.

, gdy gorąca wilgotność występuje z zimnym powietrzem, zamarza, tworząc struktury lodowe, które czasami osiąga więcej niż 10 metrów wysokości.

Pozostaje wewnątrz obiektów, mokrych i ciepłych powietrza pozostaje, grubość ścian lodowych może przekroczyć 2-3 m. Ze względu na stałą emisję parą wieży, kształt i wymiary są zmieniane i rozszerzane. Często zauważalne chmury pary z metanem i zanieczyszczeniami wodorowymi są uszkodzone ze stożków.

Badanie Antarktydy trwa, co oznacza, że ​​pojawi się nowe interesujące odkrycia i fakty związane z zimnym południowym kontynentem.

Wideo na Antarktydzie

Ciekawe fakty dotyczące Antarktydy: